سلام

شاید خیلی از ما فکر کنیم که یک آدم مثبت نگر هیچوقت نباید هیچ غمی داشته باشه. اصلا غم چیه ، غصه چیه؟

اما بر عکس. گریه یکی از راههای رسیدن به مثبت نگری هست. نه اینکه اونقدر گریه کنیم که مثبت نگر بشیم نه...

یعنی وقتی دلمون گرفت خودمون رو تخلیه کنیم. گریه کنیم. اما به شرطی که از غم هامون هم لذت ببریم. غصه بیخود نخوریم و هی نگیم من چقدر بدختم ، آخ بیچارم. نه! گریه کنیم و غمها رو تخلیه کنیم. اشتباه ترین باور اینه که : مرد که گریه نمی کنه! مرد مگه آهنه؟ اتفاقا مرد هم باید گریه کنهو احساساتشو تخلیه کنه. اونقت چقدر از شر انباشت امواج منفی خلاص می شیم. دیگه تبدیل به یک بمب در حالا انفجار نمی شیم.

استاد نادر ابراهیمی در کتاب چهل نامه کوتاه به همسرم می نویسد :

خوب است جای کوچکی هم برای گریستن باز کنیم،اینطور در گرفتاریهایمان غرق نشویم، و از یاد نبریم که قلب انسان بدون گریستن می پوسد و انسان بدون گریه سنگ می شود....